Rezydencje
Rezydencje
Szukając artystycznego fermentu wewnątrz naszego Teatru, a także wychodząc naprzeciw profesjonalnej, niezależnej scenie, zdecydowaliśmy się na stworzenie kuratorskiego programu rezydencyjnego. Chcemy otworzyć Modelatornię, odwiedzających ją widzów i współpracujących z TJK twórców na nowe estetyki, metody pracy oraz nieoczywiste połączenia interdyscyplinarne. W tym celu zapraszamy na rezydencję artystów, którzy pozostają poza oficjalnym obiegiem instytucjonalnym.
Oferujemy im przestrzeń do swobodnej pracy, zakwaterowanie, wsparcie techniczne i merytoryczne, a także promocyjne. Każda z rezydencji zostanie zakończona otwartym dla publiczności pokazem, który dodatkowo pozwoli eksperymentującym twórcom na skonfrontowanie swoich działań z opolską widownią.
Przedstaw nam swój projekt
(format PDF, max 5 stron)
i wyślij na adres modelatornia@teatropole.pl
DOTYCHCZASOWE REZYDENCJE:
FELICITAS
Monika Czajkowska
Tekst: Andri Luup
Tłumaczenie: Marius Peterson
Reżyseria: Monika Czajkowska
Występują:
Felicitas – Joanna Osyda
Jana – Karolina Kuklińska
Kaja – Monika Stanek
Sirli – Magdalena Maścianica
„Felicitas” Andri Luupa to historia małżeństwa, które chcąc z powrotem zbliżyć się̨ do siebie bierze pod swój dach bota – tytułową Felicitas. Ta nietypowa pomoc domowa ma sprawić, że będą̨ spędzać ze sobą̨ więcej czasu. Tymczasem piękna i łudząco podobna do zwykłej kobiety sztuczna inteligencja staje się̨ zarzewiem konfliktu, który doprowadza do morderstwa.
Pokaz wewnętrzny: 3.06.2022
Rezydencja realizowana w ramach współpracy TJK i Szkoły Teatru Iwana Wyrypajewa w Warszawie
Dramat Andri Luupa to spojrzenie w przyszłość, a zarazem głęboka wiwisekcja kondycji nas współczesnych. Autor pyta o to jak poradzić sobie z nowymi rolami społecznymi, relacjami rodzinnymi oraz samotnością̨, korą technologia – będąca dla wielu nadzieją na lepsze – zdaje się̨ tylko pogłębiać.
CO SIĘ STAŁO TO SIĘ NIE ODSTANIE
JOANNA and THE HEROES
Pomysł: Joanna Leśnierowska
Kreacja i wykonanie: Aleksandra Bożek-Muszyńska, Joanna Leśnierowska, Magdalena Przybysz, Katarzyna Sitarz
Muzyka: Anna Szwajgier
Produkcja : Joanna Leśnierowska / współpraca producencka: Natalia Gorzelańczyk
Przy wsparciu rezydencyjnym : Centrum Współpracy Międzynarodowej GRODNO / EFRWP , Teatru Jana Kochanowskiego w Opolu oraz Centrum Kultury ZAMEK w Poznaniu,
Pokazy dla publiczności: 10.04.2022
Krakowskie Centrum Choreograficzne
Rozpad świata, jaki znamy oraz z rozpadem tym zestrajanie, dyktuje nam rytm i kształt pracy.
To, co jest, jawi się jedynie jako fragment – odprysk minionej rzeczywistości, echo przeszłych zdarzeń, wierzchołek dryfującej lodowej góry, której monstrualna masa nieubłaganie topnieje i znika pod powierzchnią; lub – niczym wyrzucony na brzeg morski ssak – kamienieje i osuwa się w piasek, ujawniając wciąż mniej i mniej z siebie. Choć zdaje się wciąż gotowy, by zaraz znów się poruszyć.
Co objawia dziś swą formę, za chwilę bezpowrotnie ją utraci wystawione na nieubłagane działanie sił i czasu.
A tegoż ostateczny kształt wciąż pozostaje zagadką, której rozwiązanie okaże się równie fragmentaryczne i nieostre jak prowadzący doń proces.
W zafascynowaniu obserwujemy nieprzerwany karnawałowy przepływ obrazów, dźwięków, idei i zdarzeń świadomi, że przekroczyliśmy już moment, w którym można zawrócić z drogi.
Jednocześnie nie mogąc pozbyć się wrażenia, że kręcimy się w kółko. Albo trwamy w miejscu.
JESZCZE SIĘ NIE STAŁO
Monika Popiel – reżyseria
Aneta Jankowska – muzyka komponowana
Maria Leśnodorska – producentka
Julita Goździk – scenografia
Aneta Jankowska – performerka
Ania Kamińska – performerka
Jan Lorys – performer
Paweł Urbanowicz – performer
Pokazy dla publiczności: 21, 22.02. 2021
Premiera online w ramach Festiwalu Nowe Epifanie: 25.02.2021
Spektakl powstał we współpracy z Festiwalem Nowe Epifanie jako efekt Laboratorium Nowych Epifanii.
Drodzy Współżyjący, Drogie Współżyjące,
ta historia jeszcze się nie stała. Jest bardzo długa i wciąż trwa. Co się wydarza, kiedy spotykam Ciebie-osobę, która czyta te słowa? I Ciebie-ptaka, który usiadł właśnie na Twoim parapecie? I Ciebie-Twoją sąsiadkę, która wczoraj się do Ciebie uśmiechnęła? A Ty spotykasz mnie-osobę, która pisze te słowa i mnie-psa, który polizał mnie właśnie w nos? I mnie-człowieka, przez którego wczoraj było mi smutno…
Jestem/jesteś/jesteśmy sumą spotkań, dotknięć, odsłonięć i wpisanych w nie katastrof (przemian). Ciało jest ciałem, tylko wtedy kiedy jest w ruchu, kiedy się zmienia, kiedy negocjuje. Ciało nie ma stałych granic, nie jest jedno, to wiele ciał w ruchu. 1+1=1+zbyt wiele, aby dało się zliczyć.
Apokalipsa to odsłonięcie tego, co wcześniej było ukryte. Interesuje nas apokalipsa w najintymniejszym wymiarze – odsłonięcie się przed drugą osobą, będące podstawą każdej relacji; odsłonięcie się przed samą sobą; odsłonięcie się w jakimkolwiek akcie ekspresji. Bliskość dla nas to współintymny akt odwagi, który nieustannie musi być odnawiany i który nigdy nie może wydarzyć się do końca. Nurtuje nas jak odkrywać to, co w nas najbardziej bezbronne, delikatne? Jak uczyć się przyjmować osobiste apokalipsy innych? Jak się spotkać? Jak (wy)trwać obok? Co i jak zmienia to spotkanie? To co nas niepokoi to nie apokalipsa, ale właśnie jej brak.
“Jeszcze się nie stało” nie jest spektaklem w klasycznym sensie. Jest medytacją, jest ćwiczeniem ze współbycia, jest zaproszeniem.
